ΚΟΡΙΝΘΟΣ : Εκλογική συνεργασία φασίστα με ”ανεξάρτητο” υποψ. δήμαρχο

 Περί εκλογών ο λόγος,και από το αβάσιμο,άσκοπο και στημένο παιχνίδι της διαδοχής δε θα μπορούσαν να λείπουν οι γελωτοποιοί,οι τραμπούκοι,οι λεφτάδες,τα κακέκτυπα,οι συμφεροντολόγοι και οι παραμυθιασμένοι.
mixaloliakos.ntora_
Από τους θεωρητικούς του καπιταλισμού οι οποίοι διατυμπανίζουν ότι οι ιδεολογικοί διαχωρισμοί ανήκουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας,στα εφαρμοσμένα κομματικά τσιφλίκια ανεξαρτήτου χρώματος που εξαπατούν και μανιπιουλάρουν την κινούμενη άμμο που ονομάζεται εκλογικό σώμα.
Φυσικά οι συνεργασίες πρώην ορκισμένων εχθρών όπως ΔΗΜΑΡ-ΣΥΡΙΖΑ,ΠΑΣΟΚ-ΝΔ,ΝΔ-Χ.Α και πάει λέγοντας δεν θα μπορούσαν να εκπλήξουν κάποιον που κατανοεί ότι οι κόντρες στα τηλεοπτικά πάνελς και οι εκατέρωθεν ανακοινώσεις ανήκουν στη σφαίρα και τη λογική της θεαματικής κοινωνίας και του θεαθήναι.

Continue reading

Kείμενο της αναρχικής ομάδας “Ρουβίκωνας” για την κλήση των 3 συντρόφων στη ΓΑΔΑ

Τη Δευτέρα 28/4 και τη Τετάρτη 30/4 καλούνται στη ΓΑΔΑ ο Γιώργος Καλαϊτζίδης, ο Θανάσης Λιακόπουλος και ο Θανάσης Πετράτος, μέλη της αναρχικής ομάδας “Ρουβίκωνας”.

Continue reading

Ανακοίνωση αναρχικών/αντιεξουσιαστων Πελοποννήσου

Την Κυριακή 30/3/2014 μετά από κάλεσμα συλλογικοτήτων πραγματοποιήθηκε συνάντηση αναρχικών/αντιεξουσιαστών με σκοπό τη γνωριμία και τη δημιουργία δεσμών συντροφικότητας, την αλληλοενημέρωση και την οργάνωση κοινών δράσεων και του συντονισμού σε περιφερειακό επίπεδο.
Στο κάλεσμα συμμετείχαν Αναρχικοί/ες, Αντιεξουσιαστές/στριες από:
Κόρινθο,Μέγαρα, Τρίπολη, Σπάρτη, Άργος και Ναύπλιο.
Σκοπός μας είναι η συνέχιση αυτής της δράσης.
Για επικοινωνία : pelop@espiv.net

Απενοχοποίηση και επαναπροσδιορισμός της επαναστατικής λογικής

Το ακόλουθο κείμενο αποτελεί μια απόπειρα εναντίωσης, προς όλους εκείνους τους ” παράγοντες ” της αναρχίας, όλους εκείνους τους επαγγελματίες της επαναστατικής αυθεντίας και ρητορείας, που περιμένουν κάθε φορά την ευκαιρία, για να δηλώσουν ότι η διαφορετικότητα στην δράση, συνιστά πρόβλημα.

Αναπόδραστα λοιπόν αυτή η νοοτροπία και πρακτική,η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα, καδράρει τον ”εύκολο” στόχο, τον οποίο η εξουσία ταυτοποιεί με τους συνήθεις ύποπτους και αιώνιους ενόχους και εχθρούς της.
Μια  στάση που φτάνει στο επίπεδο να ταυτοποιείται, στον κεντρικό άξονα, με την κρατική προπαγάνδα και τις ρεφορμιστικές αντιλήψεις της αριστεράς περί τρομοκρατίας και ταυτόχρονα να έρχεται σε αντίθεση με την αξιακή επαναστατική ενέργεια της εξέγερσης.Μάλλον αυτοαπατώνται , όσοι αυτοαποκαλούνται υπερεπαναστάτες του κινήματος του κοινωνικού, αφού  ουσιαστικά μιλάνε την γλώσσα της κυριαρχίας.
Ας το καταλάβουν επιτέλους ότι έχουν παγιδευθεί στην πιό εξόφθαλμη αντίφαση, από την μια να καταδικάζουν τον ολοκληρωτισμό του κράτους και του κεφαλαίου και από την άλλη να καταδικάζουν ταυτόχρονα κάθε επαναστατική πράξη που προσπαθεί να δημιουργήσει ρήγματα στον εχθρό.
Υπό το πρίσμα αυτό, όσο σαφές και εχθρικό μπορεί να είναι το συναίσθημα, να βλέπεις τους διώκτες της αντιτρομοκρατικής να επιχειρούν να κατανοήσουν, να αποτρέψουν και να εξαρθρώσουν κάθε προσπάθεια επίθεσης προς το σύστημα που υπηρετούν, άλλο τόσο απογοητευτικό είναι να βλέπεις κάποιους ρεφορμιστές της αναρχίας, να αρνούνται επιδεικτικά να αναγνωρίσουν το δικαίωμα, την ανάγκη και την υποχρέωση να πραγματώνει ο καθένας την αντεπίθεση προς το σύστημα κυριαρχίας, όπως αυτός κρίνει.
Αυτό που χρειάζεται να καταδικάσουμε σύντροφοι, είναι οι μορφές που παίρνει η εξουσία κάθε φορά, για να ρημάξει τις ζωές μας και όχι οι μορφές πάλης, που στοχεύουν στο γκρέμισμα αυτού του σάπιου καπιταλιστικού οικοδομήματος.
Είναι θλιβερό, ακόμα και σήμερα,μέσα στις πιό σκληρές συνθήκες κοινωνικού και ταξικού πολέμου, να παγιδευόμαστε στα ίδια λάθη, βάζοντας ” πλάτες ” στην προσπάθεια της κυριαρχίας να εκφυλίσει το κίνημα για την Απελευθέρωση της Κοινωνίας.
Αποφασίσαμε λοιπόν, να μην ενδώσουμε μέσω της σιωπής, στο πολεμικό κλίμα που επιχειρείται σήμερα, με αφορμή την επίθεση στο Ν.Ηράκλειο, μέσα από ρεφορμιστικού τύπου αναλύσεις του χώρου.
Δεν μας ενδιαφέρει να αναλύσουμε την επιλογή των συντρόφων  σε επίπεδο ακύρωσης ή απαξίωσης, πιστεύοντας, ότι στον δρόμο για την Κοινωνική Απελευθέρωση, δεν πρέπει να αποκλείσουμε κανένα εργαλείο αγώνα.
Στην αντίθετη περίπτωση, θεωρούμε, ότι η στάση μας θα ήταν υποχωρητική και υποκριτική.
Εν κατακλείδι, ζητούμενο δεν είναι η καταδίκη των διαφόρων εργαλείων αγώνα, η συνύπαρξη των οποίων οδηγεί σε μια δημιουργική επαναστατική πραγματικότητα, αλλά η ανάδειξη και καταδίκη τέτοιων νοοτροπιών και πρακτικών, που καθηλώνουν τον αγώνα στο επίπεδο του πασιφισμού ενός ψευδοκινήματος αντίστασης, που προφανώς και δεν στοχεύει στην ανατροπή του συστήματος κυριαρχίας, αλλά στην συντήρησή του.
Καιρός είναι να φτιάξουμε την δικιά μας επαναστατική κινηματική εικόνα, αποφεύγοντας το ιστορικό λάθος να κρίνουμε τους συντρόφους μας, με τα ίδια μέτρα και τα σταθμά που τους κρίνει η εξουσία.

Έμπρακτη αλληλεγγύη, συμπαράσταση και σεβασμός, σε όλους όσους ρισκάρουν τις ζωές και την ελευθερία τους, στην Μεγάλη Σύγκρουση για την Κοινωνική Απελευθέρωση

 

Δεν είναι το φως που χρειαζόμαστε, αλλά η φωτιά…

tumblr_ms44p6Yi4o1rjobc9o1_500

Γίνεται σαφές σήμερα, ότι η εποχή που διανύουμε, ορίζεται από το σοβαρό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει το καπιταλιστικό σύστημα, ως απόρροια της αδυναμίας του να απορροφήσει τους κραδασμούς που η ίδια η φύση του και η εξέλιξή του, του έχουν προκαλέσει.
Γίνεται επίσης σαφές σήμερα, ό,τι η εξουσία δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί το υπό κατάρρευση σύστημα με την αλλοτινή της αυτοπεποίθηση, αντιλαμβανόμενη ότι η βιωσιμότητά του στηρίζεται σε ένα σαθρό επίπεδο και αναγνωρίζοντας ότι έχουν χαθεί όλα τα κοινωνικά ερείσματα.
Όπως σαφής γίνεται σήμερα, καθώς το χάσμα ανάμεσα στις κοινωνικές ανάγκες και τα κριτήρια του κεφαλαίου, όλο και μεγαλώνει, η ανάδειξη μιας εκρηκτικής κοινωνικής συνθήκης που διαμορφώνεται στο εσωτερικό της χώρας.
Η μόνη άμυνα πλέον των εξουσιαστών, σε αυτή την ιστορική συγκυρία, είναι η πρωτοφανής κλιμάκωση του κοινωνικού και ταξικού πολέμου, στην οποία αποτυπώνεται όλη η αμηχανία και ο φόβος, μήπως βαθύνουν και άλλο τα ρήγματα του σάπιου αυτού οικοδομήματος, που έχουν στήσει.
Υπό το πρίσμα αυτό, γίνεται σαφές πλέον, ότι αυτή η πραγματικότητα της εμπόλεμης συνθήκης, που έχει επιβάλλει ο κοινωνικός αντίπαλος, θα οδηγήσει στην αναγκαιότητα της επαναστατικής ανατροπής του εκφυλισμένου αυτού κοινωνικού καθεστώτος.Μέσα στην ατμόσφαιρα αυτή, το αστικό κράτος, επιφορτισμένο με τη διαχείριση του υπό κρίση συστήματος, έχει κηρύξει μια μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, προκειμένου να αντιμετωπίσει την αστάθεια στο εσωτερικό του.
Αρκεί βέβαια, μια ανάγνωση στην ίδια την ιστορία του κλασικού ρόλου του αστικού κράτους, ως εγγυητή του συστήματος κυριαρχίας, για να δούμε ό,τι σε όλες τις περιόδους αποσταθεροποίησης του συστήματος, υπερασπίστηκε με τη βία τα συμφέροντα της.
Την στιγμή λοιπόν που κεφάλαιο και κράτος έχουν εξαπολύσει την μεγαλύτερη τρομοκρατική επίθεση σε ταξικό και κοινωνικό επίπεδο, προκειμένου να ανοίξει ένας νέος κύκλος κερδοφόρας ανάπτυξης και καπιταλιστικής συσσώρευσης στις πλάτες των μη προνομιούχων, την ίδια στιγμή τα κυνηγόσκυλα της εξουσίας, έχουν κηρύξει τον πόλεμο κατά των πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος, γνωρίζοντας ότι η δράση τους αποτελεί ανάχωμα στα αντικοινωνικά και εγκληματικά σχέδια των καπιταλιστών.Στα πλαίσια αυτού του στυγνού πολέμου, ως στρατηγικό βήμα επιλέγεται η ποινικοποίηση των μέσων αγώνα, που εύκολα μέσα στην συνθήκη αυτή, θα μπορούσαν να μετατραπούν σε εργαλεία ζύμωσης και ανατρεπτικής δημιουργίας, στους κόλπους της χειμαζόμενης κοινωνίας.
Έτσι, ένα από τα κύρια στηρίγματα του εγκλήματος, ο νόμος, ό οποίος γίνεται αντιληπτός μέσα από την ιστορική του διαδρομή, ως όργανο για την διατήρηση της μηχανής του οικονομικού και πολιτικού συμπλέγματος, κάτω από το οποίο σφαδάζει η ανθρωπότητα` έρχεται στο προσκήνιο της κρατικής καταστολής, με διαχειριστικό ρόλο να κλείσει το ανοιχτό μέτωπο με τις δυνάμεις αμφισβήτησης.
Μια χαμερπής φάρα νομοθετών, δικαστών , δικηγόρων, αστυνομικών και ανθρωποφυλάκων – σε πλήρη συντονισμό- αναλαμβάνει την νομιμοποίηση αυτής της οργανωμένης βίας της εξουσίας, που είναι ο μεγαλύτερος καταπατητής και ο χειρότερος εγκληματίας που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος.Στερημένη από κάθε συναίσθημα, που να τιμά πράγματι την ανθρώπινη φύση και υπό τον μανδύα της ηθικότητας και του δικαίου, χτίζει σήμερα τα τείχη του τρόμου για την ανθρώπινη κοινωνία, δημιουργώντας ταυτόχρονα μια εξαχρειωτική πραγματικότητα, που ορίζεται από το πνεύμα της μη ανοχής και της καταδίωξης, του μίσους και της βίας.
Η νόμιμη βία αυτής της περιόδου, ξεπηδάει άγρια, με τον νόμο να μην διστάζει να παραβιάζει ακόμα και τα φετίχ της αστικής δημοκρατίας.Το καθεστώς εξοπλίζεται με αντιτρομοκρατικά νομοθετήματα, βιολογικές βάσεις δεδομένων, εξειδικευμένα συστήματα παρακολούθησης, δικαστική αδιαλλαξία, στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας και παρακρατικές μεθόδους, αποκαλύπτοντας την ανάγκη του να οχυρωθεί από τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Ο α/α χώρος, σε αυτή τη συνθήκη, με δεδομένο ότι βρίσκεται διαχρονικά στα μετερίζια της αντιπαράθεσης με το αντικοινωνικό αυτό σύστημα, γίνεται ο κύριος αποδέκτης αυτού του σχεδίου επίθεσης των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους.Γνωρίζοντας βέβαια, ότι κανένας αγώνας δεν γίνεται εκ του ασφαλούς, ένας μεγάλος αριθμός αιχμαλώτων αγωνιστών, βιώνει σήμερα την συνθήκη του εγκλεισμού, κάτω από ειδικές συνθήκες κράτησης και δικαστηρίων.
Το ανθρωποκτόνο και κανιβαλικό καθεστώς, αυτό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που περιφρονεί προκλητικά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ό,τι έχει να κάνει με ύψιστες αξίες, όπως το δικαίωμα στη ζωή,φροντίζει να υποβιβάσει τους ανυπότακτους επαναστάτες, με την απόπειρα εξευτέλισης όλης της ηθικής τους υπόστασης.Αυτή άλλωστε είναι η εξουσία, αυτή είναι η δικαιοσύνη, αυτή η ηθική της.Σε επιτηρεί, σε αποτιμά, σε μετρά, σε νομοθετεί, σε καταδιώκει, σε ταλανίζει, σε λοιδωρεί, σε δικάζει, σε καταδικάζει, σε δένει χειροπόδαρα, χωρίς να έχει το δικαίωμα, ούτε την γνώση, ούτε την αρετή.
Απέχει όμως μακράν, όλη αυτή η δράκα της εξουσίας, από το να αντιληφθεί με τι είναι συνυφασμένη η έννοια του επαναστάτη. Εκείνο που τον κάνει επικίνδυνο στα μάτια της είναι η δύναμη του παραδείγματος, η παρουσία του και μόνο.Γιατί αυτός δεν είναι ακίνδυνος…Ο επαναστάτης δεν επιτρέπει ποτέ την αξιοπρέπειά του να την ορίσει η κάθε περίσταση αιχμαλωσίας.Αυτός που έχει συνδέσει την ζωή του με τον αγώνα για την απελευθέρωση της ανθρώπινης εμπειρίας από τα δεσμά του κράτους, ξέρει να δραπετεύει γενναία από τα δεδομένα και έρχεται να συνδιαλλαγεί με την ύπαρξή του, τον αγώνα του, την υπέρβασή του.
Κουβαλώντας αυτή ακριβώς την συνείδηση της ανταρσίας και της συνειδητής εκτροπής από την κανονικότητα, καταφέρνει να στέκεται όρθιος απέναντι στην εξουσία` να αποδεσμεύει την ύπαρξή του από την εξαχρείωση και τη διαφθορά που αναδύεται και από τους τοίχους της φυλακής`να αποτινάσσει από πάνω του την θυματοποίηση της κρατικής καταστολής` να μην επικαλείται ποτέ τον ανθρωπισμό των πολιτικών του αντιπάλων` να δηλώνει απερίφραστα αμετανόητος μπροστά στα δικαστήρια και τα στρατοδικεία για τις επιλογές του` να θεωρεί αδιαπραγμάτευτο τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη.
Όσο λοιπόν οι σύγχρονοι ραψωδοί της εξουσίας, θα προσπαθούν να απονοηματοδοτούν την δράση που υπερασπίζεται αδύναμους και καταπιεσμένους, την δράση των επαναστημένων συνειδήσεων, προσδίδοντάς της χαρακτηριστικά κοινής εγκληματικής δράσης και τρομοκρατίας, τόσο θα αυτοαποκαλύπτεται το γελοίο και παιδαριώδες παιχνίδι των συνωμοσιολόγων της εξουσίας, που δήθεν κόπτονται για την νομιμότητα, την οποία έχουν κατακρεουργήσει πάνω στα πτώματα των οικονομικά και κοινωνικά ασθενέστερων.
Όσο επίσης, αυτή η κοντόφθαλμη εξουσία, θα προσπαθεί να αδρανοποιεί τον αντίπαλο, με διάφορα μηχανιστικά τερτίπια, τόσο περισσότερο ο αγώνας θα γίνεται κοινός μέσα και έξω από τα τείχη, τόσο περισσότερο θα γίνεται ζήτημα τιμής και αξιοπρέπειας, τόσο περισσότερο η αντεπίθεση των επαναστατικών δυνάμεων, θα στοχεύει στην όξυνση του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.
Στην εποχή λοιπόν, όπου το κεφάλαιο με την βοήθεια του αστικού κράτους, ετοιμάζεται για την τελική του απογείωση, είναι καιρός να ετοιμαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τους κυρίαρχους.
Το κίνημα του κοινωνικού οφείλει να δημιουργήσει άμεσα τους όρους , για μιά δυναμική επανεμφάνιση του επαναστατικού προτάγματος.Οφείλει άμεσα να επαναπροσδιοριστεί στην κατεύθυνση της σύγχρονης επαναστατικής θεωρίας και πρακτικής, δηλαδή στο επίπεδο της δυνατότητας, της παρέμβασης και της διαχείρισης του υπαρκτού.
Οφείλει άμεσα να δημιουργήσει μια συνθήκη συνολικού αγώνα, που θα στοχεύει στην κατάργιση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.
Είναι αλήθεια ότι σήμερα πρέπει να αγωνιστούμε με τα μέσα που μας έχει επιβάλει ο εχθρός, αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι να ριμάξουμε στην επανάπαυση του θεωρητικού φαντασιακού και στις επιθέσεις του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί, αλλά το κυριώτερο μια ιστορική ευκαιρία, θα έχουμε αφήσει να φύγει μέσα από τα χέρια μας.
Όσο πιό γρήγορα κατακτήσουμε την βεβαιότητα, ότι το κράτος και ο καταπιταλισμός θα καταστραφούν μόνο αν συγκρουστούμε μαζί τους, τόσο το επαναστατικό πρόταγμα θα βρίσκει έδαφος για να αναπτυχθεί.
Δεν υπάρχει κανένας νόμιμος και ειρηνικός τρόπος για να βγούμε από αυτήν  την ταπεινωτική και υποδουλωτική συνθήκη.Κάθε συμβιβασμός από εδώ και πέρα, θα συναινεί στην εγκαθίδρυση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Μπροστά στο εύρος των ζητημάτων που θέτει αυτή η εποχή, οι αποσπασματικές και αντανακλαστικές απαντήσεις αποδεικνύονται πολύ ”λίγες”.Ο πόλεμος που κήρυξαν οι κυρίαρχοι, θα πρέπει να ξέρουν, ότι στην σύγκρουση που έρχεται, θα έχει ισχυρό αντίπαλο, το επαναστατικό κίνημα, μέχρι την οριστική καταστροφή του κράτους και του καπιταλισμού.
Δεν είναι το φως που χρειαζόμαστε, αλλά η φωτιά. Δεν είναι η βροχούλα, αλλά η βροντή. Χρειαζόμαστε την καταιγίδα, τον ανεμοστρόβιλο και το σεισμό.
Frederick Douglass, 1817-1895, Αφροαμερικανός ακτιβιστής & απελευθ.σκλάβος
 
Αναρχική ομάδα Τερμίτες 
 

Continue reading

Αγώνας σε κατάσταση αιχμαλωσίας

179714_153409918180101_1337932408_n

Σε μια εποχή που ορίζεται από την κατάρρευση της αστικής νομιμότητας, η καταστολή  – που προωθεί το κράτος για τη σωτηρία του – ανάγεται ως κεντρικός άξονας της κοινωνικής μηχανικής.
Το κτηνώδες πρόσωπο της εξουσίας τότε αποκαλύπτεται και η ανάσα του γίνεται δηλητήριο.
Ένας πόλεμος εκδικητικός, σαδιστικός και βάρβαρος εξαπολύεται ενάντια σε όλους εκείνους τους αγωνιστές που το σύστημα κατατάσσει στο κατάλογο των εχθρών του.
Ενάντια σε όλους εκείνους που με τη δράση τους απειλούν το ήδη εύθραυστο της κοινωνικής ισορροπίας, που αναζητούν δρόμους δικαιοσύνης που οδηγούν στους υπεύθυνους, που μάχονται έμπρακτα για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία, που προτάσσουν με λόγο και πράξεις ότι το στοίχημα για την απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεσμά του κράτους, ισχύει ακόμα.
Είναι ξεκάθαρο βέβαια ότι πίσω από αυτόν τον πόλεμο, κρύβεται ο φόβος της κυριαρχίας απέναντι σε κάθε παράγοντα πολιτικής αφύπνισης της κοινωνίας.
Συγχρόνως λειτουργεί ως μέσο εκφοβισμού και τρομοκράτισης προς όσους σκέφτονται να σηκώσουν ανάστημα στην παντοδυναμία του κράτους.
Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι οι διωκτικοί μηχανισμοί δεν θα είχαν καμία αναστολή να εξοντώσουν φυσικά όποιον θεωρούν εχθρό τους, αν δεν λάμβαναν υπ΄όψιν τους το πολιτικό κόστος.
Μιά σειρά άλλωστε από δολοφονίες αγωνιστών, όπως αυτή το 2010 του αναρχικού Λάμπρου Φούντα, το αποδεικνύουν.
Έτσι δημιούργησαν ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας για ένα μεγάλο αριθμό αιχμαλώτων πολιτικών κρατούμενων, που τυγχάνουν ιδιαίτερης μεταχείρισης μέσα στα ειδικά κελιά των φυλακών και των δικαστικών αιθουσών.
Μιά τέτοια περίπτωση είναι και αυτή του αναρχικού Κώστα Σακκά ο οποίος βρίσκεται 2,5 χρόνια στη φυλακή, χωρίς να έχει δικαστεί, με κίνδυνο να φτάσει τα τρία χρόνια, μετά την πρωτοφανή απόφαση του συμβουλίου εφετών να παρατείνει την κράτησή του για ακόμα ένα 6/μηνο.
Ο σύντροφος βρίσκεται σε απεγία πείνας από τις 4/6 απαιτώντας την άμεση αποφυλάκισή του , χρησιμοποιώντας το σώμα του ως μοναδικό του όπλο.
Δεν πρόκειται για κίνηση απελπισίας, όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος, αλλά για μιά συνειδητή επιλογή αντίστασης.
Η απεργία πείνας είναι το όπλο του για να συνεχίσει να πολεμάει τους υπεύθυνους.
Δεν είναι μια στάση θυματοποίησης, αλλά μια στάση επιθετική.
Με αφορμή τον αγώνα που δίνει ο σύντροφος Κώστας Σακκάς, ας τους ξαναθυμίσουμε τα δεδομένα, που δείχνουν ,ότι τίποτα δεν έχει κατοχυρώσει την απαραίτητη ασφάλεια για τα σχέδιά τους.
Μέσα στο βδελυρό  βούρκο που έχουν γλυστρίσει όλοι οι υπηρετούντες το σάπιο αυτό σύστημα,ας λάβουν υπ΄όψιν ότι ο αγώνας που επιβάλλει η συνείδηση των ανθρώπων, ο αγώνας που έρχεται σε πραγματική συμφωνία αισθημάτων και πραξεων, είναι αγώνας ως τα άκρα, είναι αγώνας που εμπεριέχει την έννοια της θυσίας, άρα ανίκητος.
Είναι αγώνας που διεξάγεται από αγωνιστές επαναστάτες, που δεν μπορούν να ζουν σε νεκρές ζώνες, που έχουν ριζωμένη βαθειά μέσα τους την πεποίθηση ό,τι για να αποκτήσεις τα πάντα, πρέπει να είσαι έτοιμος και να τα χάσεις όλα.
Όσο λοιπόν κι αν σφυρηλατούν οι διώκτες καινούργιες αλυσίδες για να εγκλωβίσουν όλους εκείνους που μάχονται για την κατάκτηση του μέλλοντος , δεν είναι ασφαλείς και το γνωρίζουν.
Η απειλή που πλανάται πάνω από την ύπαρξη μας δεν θα μας οδηγήσει σε στείρες κραυγές.
Είναι πολύ αργά γι΄αυτό.
Στούς ίδιους δρόμους που είδαμε την ζωή να χάνεται, στους ίδιους δρόμους θα μας βρείτε.
Η θέλησή μας για πραγματική ζωή δεν οπισθοχωρεί, δεν διαπραγματεύεται, δεν κλονίζεται…..Το άμορφο, συλλογικό εκτός κοινωνίας σκιάχτρο που προσπαθείτε να δημιουργήσετε απέτυχε, γιατί είναι αναγνωρίσιμο,κοντινό, ορατό είναι ο Κώστας Σακκάς και τόσοι άλλοι
που θα γίνουν ο εφιάλτης σας.ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΩΣΤΑ ΣΑΚΚΑ

Αναρχική ομάδα ”τερμίτες” (Κόρινθος)

 

 

Κράτος φόβου και καταστολής

απεργοί-σκαραμαγκά-γκλοπ-ανάποδα

Σε μια περίοδο γενικευμένης κρίσης όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα,τόσο σε οικονομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο,η άρχουσα τάξη προκειμένου να κρατηθεί στη ζωή προσπαθεί να κλείσει όλα τα ανοιχτά μέτωπα όσων αντιπαλεύουν τη σύγχρονη θεαματική κοινωνία που έχει δομηθεί σύμφωνα με τις εμπορευματικές και ιεραρχικές σχέσεις.Για να το πετύχει αυτό ενεργοποιεί όλους τους μηχανισμούς καταστολής που διαθέτει ώστε να αποτρέψει κάθε αντίσταση.Νόμοι και κατασταλτικές πρακτικές που στοχοποιούν κάθε ριζοσπαστική δράση ακόμα και κατοχυρωμένα κοινωνικά δικαιώματα,τρομονόμοι,κουκουλονόμοι,αστυνόμευση και δικαστική αδιαλλαξία.
Με λίγα λόγια καπιταλιστική βία και κρατική τρομοκρατία.Υπό το φόβο ενός γενικού ξεσηκωμού από τα κάτω,το αστυνομικό κράτος οργανώνεται από τους πανταχού παρόντες μισθοφόρους του που επιστρατεύονται για την πάταξη ατομικών και συλλογικών πρακτικών αντίστασης.    Οι καταλήψεις και οι αυτό-οργανωμένοι χώροι,ακριβώς επειδή συμμετέχουν ενεργά στη κοινωνική/ταξική σύγκρουση βρίσκονται στο στόχαστρο.Οι αντι-εμπορευματικές και αντι-ιεραρχικές σχέσεις που αναπτύσσονται αντιδιαστέλλονται του ατομικού φιλοτομαρισμού και του ακίνδυνου καταγγελτικού χαρακτήρα των κομματικών αντιπροσώπων.Δεν δημιουργούν απλά “ελεύθερες ζώνες” που μάχονται το φασισμό ή έχουν πολιτιστική δράση αλλά συνδιαμορφώνουν μαζί με τη κοινωνία τους όρους εκείνους που η κανονικότητα κινδυνεύει όχι από λόγια,αλλά από πράξεις.Ενάντια στη μετατροπή του εαυτού σε αντικείμενο,στην αυτοματοποίηση των ανθρώπων που έχουν χάσει την ατομικότητα τους και έχουν μετατραπεί σε εκατομμύρια ομοιόμορφα ρομπότ που κυβερνιούνται από μια μικρή ελίτ,το μοντέλο των καταλήψεων εμπεριέχει την ατομική χειραφέτηση των ανθρώπων και την υπερνίκηση της αποξένωσης ,εν αντιθέση με το μοντέλο του ανθρώπου που έχει ως ψυχολογικό κίνητρο την επιθυμία για μέγιστο κέρδος,άνεση και ασφάλεια.
 
Αναρχική Ομάδα Τερμίτες (Κόρινθος)
 
 

 

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗΣ

Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή την σύλληψη ηλικιωμένης γυναίκας στην Κορινθία με την κατηγορία της ένοπλης ληστείας…

 
Από ένα καθεστώς με βαθιά αντικοινωνικά χαρακτηριστικά, όπου έχει ανάγει σε ύψιστη αξία ότι παράγει κέρδος, είναι επακόλουθο, ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, που αναγνωρίζεται ως μη παραγωγικό πλέον και που το αποτελούν οι ηλικιωμένοι άνθρωποι, να αντιμετωπίζεται με όρους ευθανασίας.
 
 Μέσα λοιπόν σε αυτή την κοινωνική πραγματικότητα,της περιθωριοποίησης, της φτώχειας και του θανάτου που έχουν οδηγηθεί οι γέροντες και οι γερόντισσες, μια 70χρονη γυναίκα τολμά την ανατροπή, επιχειρώντας ένοπλη ληστεία.
 
Αμέσως όλος ο μηχανισμός της κρατικής μηχανής – αστυνομία, δικαιοσύνη, κοράκια των ΜΜΕ- σπεύδουν σε πλήρη συντονισμό να μεταφράσουν την πράξη ως εγκληματική.
Η είδηση χτίζεται με όρους νομιμοφροσύνης και ηθικολογίας, έτσι ώστε το περιεχόμενο των παραγόμενων μηνυμάτων, να επιτρέπει να αποκωδικοποιηθούν επιτυχώς από την κοινωνία στην οποία απευθύνονται.
 
Συνοπτικά η συμπαθητική γιαγιά παρουσιάζεται διπλά ένοχη, τόσο για την ηλικία της – ως ανατροπή της γυναικείας – ηλικιακής κανονικότητας – , όσο και για την πράξη – ως έγκλημα κατά της κοινωνίας- .
Μιά κοινωνία τότε, παγιδευμένη στον ακραίο παραλογισμό του νεοφιλελεύθερου ψευτοπολιτισμού, καταδικασμένη στην απάθεια και την ακρισία, εκλαμβάνει το μήνυμα της εξουσίας και ρίχνει το δικό της ανάθεμα στην γυναίκα ζορό που τόλμησε να διεκδικήσει το δικαίωμα στη ζωή, αντί να επαιτεί αυτά που δικαιούται.
 
Ο κοινωνικός φασισμός στο μεγαλείο του…
Στην πυρά λοιπόν όποιος αμφισβητεί την παντοδυναμία του κράτους και την επιβεβλημένη νομιμότητα, που ορίζει ότι οι καταπιεσμένοι, όταν παραμένουν υποταγμένοι λέγονται ευυπόληπτοι πολίτες, ενώ όταν αντιστέκονται και επαναστατούν τρομοκράτες.
Στην πυρά και η γερόντισσα που τόλμησε με την σωστή δοσολογία ρίσκου και ανατροπής που εμπεριέχει αυτή η πράξη,να δώσει το δικό της μήνυμα, ότι το δικαίωμα στη ζωή δεν επαιτείται, αλλά κατακτιέται.Ότι η επαιτεία είναι η άρνηση κάθε αξιοπρέπειας.
 
 
Και όμως τι άλλο θα μπορούσε να είναι η γιαγια, πέρα από έναν άνθρωπο που πράττει, φανερώνοντας την μεγαλύτερη αλήθεια;
Που δεν είναι τόσο η στέρηση, όσο η αποσιώπηση… Οι πλούσιοι δικαιούνται να έχουν λεφτά και οι φτωχοί δικαιούνται να πλουτίσουν, διατρανώνει το νομικό σύστημα.
 
Αυτό που αποσιωπάται όμως και το φώναξε η γιαγιά με την πράξη της, είναι ότι έτσι όπως οι πλούσιοι δικαιούνται να έχουν λεφτά, έτσι και οι φτωχοί δεν δικαιούνται να μην έχουν να ζήσουν.
 
Αυτοί λοιπόν που πρέπει να λογοδοτήσουν σήμερα για την μεγαλύτερη στην ιστορία κοινωνική ληστεία είναι τα μέλη της άρχουσας τάξης, οι αρχιεγκληματίες της ντόπιας και υπερεθνικής οικονομικής ελίτ, που έχουν καταδικάσει κοινωνικές πλειοψηφίες στην φτώχεια και την απόγνωση, που νομοθετούν για την καταλήστευση του λαού, που του στερούν την τροφή, την υγεία, την στέγη, την αξιοπρέπεια και όχι η ανατρεπτική γερόντισσα.
 
 
Κάθε δίωξη εναντίον της θα την εκλάβουμε ως δικιά μας υπόθεση.
 
 

Αναρχική Ομάδα Τερμίτες

 

Continue reading

Τοποθέτηση της Αναρχικής Ομάδας ”τερμίτες” για την Προοπτική Δημιουργίας Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης

Το κείμενο αυτό είναι οι σκέψεις της ομάδας για την συζήτηση που ανοίγει με θέμα ”Πανελλαδικό Κάλεσμα για την Προοπτική Δημιουργίας Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης ”
 
 


Το ζήτημα της οργάνωσης είναι ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που αποσχόλησαν τους αναρχικούς στην ιστορική πορεία του κινήματος. Πολλοί αναρχικοί όπως ο Μπακούνιν, ο Μαλατέστα, ο Κροπότκιν κ.α δεν αντιτάχθηκαν στην δημιουργία αναρχικών οργανώσεων.Απεναντίας αγωνίστηκαν ενάντια στην κατακερματισμένη δράση, την μερικότητα, την ευκαιριακότητα, τις σεχταριστικές ιδεοληψίες και επεδίωξαν την ελεύθερη ένωση χωρίς κανενός είδους εξουσία.
Ο αγώνας για την απελευθέρωση της ανθρώπινης εμπειρίας από την βαρβαρότητα της εξουσίας, πέρα από διαρκής, για να επιτευχθεί χρειάζεται ενεργητικότητα, μαχητικότητα, βραχυπρόθεσμους στόχους και σκοπούς, κοινές θελήσεις, μα κυρίως ενότητα θεωρίας και πράξης.

 Ερχόμενοι όμως στο σήμερα και λαμβάνοντας υπ΄όψιν ότι η αναρχία είναι η βασική αιτία της κοινωνικής αλλαγής μέσα στην ιστορία, θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι το αναρχικό κίνημα έχει απομακρυνθεί από το καθήκον αυτό και έχει οδηγηθεί σε μια χρόνια παθογένεια και αποδιοργάνωση.Είναι αλήθεια ότι το διαχρονικά εξεγερμένο κομμάτι της αναρχίας και αντιεξουσίας, που διατήρησε ακέραια την διαύγεια της επαναστατικής προοπτικής σε πείσμα των καιρών, δεν έχει καταφέρει να γίνει ο χρήσιμος καταλύτης που θα μπορούσε να επιτελέσει τον σημαντικότερο ρόλο στη διεργασία για την κοινωνική απελευθέρωση.

Πέρα από μια σειρά αιτίες που συνθέτουν αυτή την κατάσταση, η έλλειψη οργανωτικότητας και κυρίως η λανθασμένη εκτίμηση της ατομικότητας έχουν συμβάλλει στο χαοτικό αυτό τοπίο. Γνωρίζοντας όμως ότι πραγματικότητα δεν είναι μόνο αυτό που ζούμε, αλλά και όσα επιθυμούμε και θέλουμε να αντιτάξουμε στην υπάρχουσα κατάσταση, θα πρέπει να αξιοποιήσουμε την δυνατότητα που μας δίνεται σήμερα – μέσω της πρότασης- για ανασύνταξη και αναδημιουργία.

Ο Αναρχισμός δεν είναι μία ουτοπία, ούτε μια αφηρημένη ιδέα. Επειδή ακριβώς είναι ένα κοινωνικό κίνημα, χρειάζεται την οργάνωση σε επίπεδο πραγματικότητας και στρατηγικής της ταξικής πάλης.  Ως οργανικό λοιπόν κομμάτι της πολύμορφης κοινωνικής αναρχίας, φέροντας αυτήν ακριβώς την συνείδηση της αδιαχώριστης ενότητας μεταξύ αντίληψης και πράξης, συμμετέχουμε στις διεργασίες δημιουργίας ελεύθερης οργάνωσης, αναγνωρίζοντας σε αυτό μία από τις βασικές αρχές του αναρχισμού.

Θεωρώντας επίσης την πρόταση – έτσι όπως ορίζεται – κομβικής σημασίας και υψηλής ποιότητας, επιθυμούμε να συμβάλλουμε στην επιδίωξη μέσων και σκοπών που συνθέτουν το αναρχικό ανατρεπτικό όραμα.Η σπουδαιότητα που τις αποδίδουμε έγκειται και σε δύο άλλους λόγους, που τους εκλαμβάνουμε ως πού σημαντικούς.Κατά πρώτον διαμορφώνεται μέσα στην πιό σκοτεινή ιστορική συνθήκη, όπου την ίδια στιγμή οι δυνάμεις της Κυριαρχίας οικοδομούν τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό και η κοινωνία βρίσκεται σε μια βαθειά ανθρωπολογική αποσύνθεση, με τον φιλοτομαρισμό και τον φασισμό να εδραιώνονται.

 Είναι απαραίτητο και επιτακτικό επομένως για τους αναρχικούς να συμφωνήσουν μεταξύ τους και να οργανωθούν, έτσι ώστε να είναι ικανοί να επιδράσουν στην κατεύθυνση της παρέμβασης και διαχείρισης του υπαρκτού.

Μιά αναρχική οργάνωση θα μπορεί να γίνει ένας σημαντικός παράγοντας δύναμης και ένας ισχυρός φορέας διάδοσης των ιδεών μας μέσα στο κοινωνικό κίνημα.Κατά δεύτερον η ύπαρξη της οργάνωσης αποτελεί επιβεβαίωση στην πράξη ότι μπορούν να υπάρξουν δομές και υποδομές οργανώσεων οριζόντιας ή  κυκλικής σύνθεσης χωρίς την ιεραρχία, τον συγκεντρωτισμό, την εξουσία.

Σχεδιάζουμε λοιπόν από σήμερα την αναρχική πολιτική οργάνωση με πλήρη επίγνωση ότι πρέπει να βρίσκεται σε αρμονία με τις βασικές αρχές της Αναρχίας.Σχεδιάζουμε από σήμερα πάνω στην ελεύθερη συμφωνία, ανάμεσα σε αυτούς που θεωρούν χρήσιμο να ενωθούν και να συνεργαστούν για ένα κοινό σκοπό, γνωρίζοντας ότι αυτό εμπεριέχει καλοπιστία και συντροφικότητα, στοχασμό και διαβούλευση, αίσθηση του χρέους, συμμετοχή με λόγο και πράξεις.

Σχεδιάζουμε και χτίζουμε τα σωστά εργαλεία και τις πρακτικές δομές που θα αντικατοπτρίζουν συνθήκες, πολιτικές επιλογές και θέσεις.Οικοδομούμε πάνω στο συνδιασμό της ελεύθερης δράσης των ομάδων με τις ανάγκες και την πραγματοποίηση της συνεργασίας.Οικοδομούμε πάνω στην ανάπτυξη της συνείδησης και της πρωτοβουλίας όσων συμμετέχουν, μαθαίνοντας να σκεφτόμαστε και να δρούμε ελεύθερα, αλληλέγγυα, αυτόνομα, ατομικά και συλλογικά.

 

 ”Είμαστε ένας ωκεανός που μπορεί να σκεπάσει και να καταπιεί τα πάντα. Όταν θα αποκτήσουμε την θέληση για να το κάνουμε, εκείνη ακριβώς την στιγμή θαχει αποδοθεί δικαιοσύνη. Εκείνη ακριβώς την στιγμή οι τύραννοι όλου του κόσμου θα φυτευτούν στην γη.”  

    

Πέτρος Κροπότκιν 
 

Αναρχική Ομάδα ”τερμίτες”

 
(Κόρινθος)