”ούτε κρότον κτιστών, ούτε ήχον..”‏

Η αποκωδικοποίηση της κοινωνικής πραγματικότητας σήμερα, με τις εκρηκτικές αντιφάσεις που την διακρίνουν, συνιστά ένα μεγάλο και διαρκές έγκλημα. Δολοφόνος είναι το ίδιο το σύστημα του παγκοσtumblr_mk1wgrK1p71qklv1so1_400μιοποιημένου καπιταλισμού και η λογική του. Είναι η οργανωμένη και αδίστακτη εξουσία που μέσα σε μια ατμόσφαιρα κρατικής βίας και τρομοκρατίας επιχειρεί να εγκαθιδρύσει τον νέο ολοκληρωτισμό. Είναι ή ίδια η λογική του κεφαλαίου, που αναζητά να ανοίξει ένα νέο κύκλο κερδοφόρας ανάπτυξης και καπιταλιστικής συσσώρευσης, μέσω της πιό άγριας εκμετάλλευσης της ανθρώπινης εργασίας και του μόχθου των μη προνομιούχων. Είναι το εγχώριο καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας, το καθεστώς της νέας καταπίεσης και τρομοκρατίας, με αριστερό αυτή την φορά προσωπείο, που δεμένο πισθάγκωνα στο άρμα της υπερεθνικής ελίτ, οδηγεί την εκμεταλλευόμενη κοινωνία στην σύγχρονη σκλαβιά και καταδυνάστευση. Είναι η γενική υποκρισία, ο εμπαιγμός και η προδοσία των από καθέδρας χυδαίων πολιτικάντηδων, που με μεγάλη ευκολία ξεπουλούν όλα τα συμβόλαια που έκαναν με την κοινωνία, για την διατήρηση και διαιώνιση της καταπίεσης και των ανισοτήτων.
Είναι όλο το σύμπλεγμα των υπηρετούντων αυτό το εγκληματικό καθεστώς, που λέγεται καπιταλισμός, με αποστολή την υπεράσπισή του. Είναι τα πάντα πρόθυμα δημοσιογραφικά επιτελεία, που αποτελούν τον κεντρικό πυρήνα της τρομοκρατικής ιδεολογικής επίθεσης του καθεστώτος. Μιας επίθεσης που κεντρικό στόχο έχει την απομάγευση στα μάτια μιας αποχαυνομένης μάζας, της επαναστατικής δράσης, που στρέφεται έμπρακτα κατά της αδικίας, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Μιας μάζας που όσο όγκο κατασκευασμένης εικόνας βυθίζει κάθε φορά μέσα στο κεφάλι της, άλλο  τόσο όγκο πραγματικότητας εκτοπίζει. Που έχει συνηθίσει να κοιμάται με ελπίδες και να ξυπνάει με εφιάλτες. Που για ακόμα μία φορά ξύπνησε πάνω στα συντρίμμια των
χαμένων ονείρων της πλαστής ευημερίας με δανεικά, του καταναλωτισμού, του ατομικισμού και της ενσωμάτωσης, που νωχελικά είχε επαναπαυτεί για δεκαετίες, κουβαλώντας τώρα το αίσθημα της αγωνίας, του φόβου και της αβεβαιότητας για το μέλλον. Που βρέθηκε ξαφνικά κλεισμένη μέσα στα μεγάλα και υψηλά τείχη, γιατί δεν έτυχε να ακούσει ποτέ ”ούτε κρότον κτιστών, ούτε ήχον..”.
Ωστόσο,  καμιά φορά η συγκυρία, φέρνει στην επιφάνεια μια πραγματικότητα, που την κάνει ξαφνικά αυτονόητη.
Θα λέγαμε λοιπόν, ότι σήμερα, όπου οι καιροί δεν ήταν ποτέ τόσο ώριμοι και επιτακτικοί για την πραγμάτωση και την οργάνωση του αναρχικού αγώνα, σε επίπεδο πραγματικότητας της κοινωνικής και ταξικής σύγκρουσης, η αναζήτηση δρόμων σκέψης και δράσης που θα προβάλλουν και θα ενισχύουν τον σκοπό και την στρατηγική του επαναστατικού αγώνα, για την διεξαγωγή του ζητούμενου που είναι η επαναστατική αλλαγή της σημερινής καπιταλιστικής και εκμεταλλευτικής κοινωνίας, μέλλει να είναι το ουσιαστικό πολιτικό διακύβευμα για τις δυνάμεις της επανάστασης.
Ενα διακύβευμα που για να καταστεί βιώσιμο και απειλητικό απέναντι στον βερμπαλισμό της κυριαρχίας και τις μεταρρυθμιστικές μεταμφιέσεις της, που υπόσχονται ρεαλιστική επαναφορά στο ”δυνατό”, χρειάζεται μια ξεκάθαρη απάντηση από όσους θέτουν τον εαυτό του από την μεριά της επανάστασης.  Ή βάζουμε στην πρώτη γραμμή με όλα τα μέσα, την προώθηση του αγώνα, ή λιποτακτούμε από το συγκεκριμένο καθήκον και αφανιζόμαστε.
Και μόνο τότε η αποκωδικοποίηση της συγκυρίας θα έχει νόημα. Γιατί τότε εκεί που οι άλλοι βλέπουν ”γιατροσόφια”, εμείς θα μπορέσουμε να δούμε την ευκαιρία.
Μια τέτοια όμως κατεύθυνση, που προβάλλει την ανάγκη συγκρότησης του υποκειμενικού παράγοντα, του επαναστατικού δηλαδή κινήματος, ως της μόνης πραγματικά βιώσιμης επιλογής απέναντι στο υπάρχον και που αναπόδραστα επεκτείνεται σε ένα νέο πολιτικό προσανατολισμό που  χρειάζεται να επαναπροσδιορίσει το αναρχικό κίνημα, θα λέγαμε ότι συναντά δυσκολίες στην κατανόησή της στο εσωτερικό του ίδιου του αναρχικού, αντιεξουσιαστικού χώρου.
Η ανυπαρξία άλλωστε ενός επαναστατικού σχεδιασμού, σε μια περίοδο, που το ίδιο το σύστημα είναι πιό ευάλωτο από ποτέ, μαρτυρά νομίζουμε του λόγου το αληθές.
Που αναδεικνύει κατ΄ουσία ένα σοβαρό πολιτικό έλλειμα του χώρου, να ερμηνεύσει και να κατανοήσει την ιστορική κίνηση της περιόδου. Ένα έλλειμα στο οποίο αποτυπώνεται τόσο η διάβρωσή του από εναλλακτικές νοοτροπίες ανάθεσης και αποστασιοποίησης από συγκρουσιακές και εξεγερτικές πρακτικές, όσο και η διαχρονική αδυναμία ανάλυσης και κατανόησης της καπιταλιστικής λειτουργίας και των μεταλλάξεών της, που είχαν και έχουν ως κατεύθυνση τον συγκεντρωτισμό της πολιτικής και οικονομικής ισχύος.
Και υπό την έννοια αυτή, αν μια τέτοια κατεύθυνση του αγώνα, αποτελεί το κεντρικό ζητούμενο της εποχής μας, θα πρέπει να ξέρουμε και πώς θα την πετύχουμε.
Και δεν θα την πετύχουμε, όσο δεν αποδεσμεύουμε τις επιλογές μας απο απονεκρωμένες πραγματικότητες, που αναζητούν τα ίχνη της επανάστασης στην ασφάλεια των ψευδαισθήσεων, στην ιδεολογικοποίηση του φόβου, στον υποκειμενισμό και την αυτοαναφορικότητα και που αποτελούν κυρίαρχες αιτίες  για την ιεράρχηση επιμέρους αγώνων.
Από ρεύματα αντίληψης που βρίσκονται σε πλήρη αντιστοιχία με την κυρίαρχη προπαγάνδα που πολεμά κάθε επαναστατική προοπτική. Που για να καθαγιάσουν την δική τους αργοπορία και την επιλογή της νόμιμης δράσης, επιστρατεύεται ο αναρχικός μανδύας προκειμένου να καλύψει το αστικό ιδεολόγημα, που καταδικάζει την βία από όπου κι αν προέρχεται. Εξομοιώνοντας με αυτόν τον τρόπο την κρατική βία και τρομοκρατία με την επαναστατική βία. Βάζοντας έτσι πλάτες στην προσπάθεια του κράτους να εκφυλίσει το κίνημα για την απελευθέρωση της κοινωνίας.
Με γνώμονα τώρα την πίστη μας στην επανάσταση, που είναι και ο τελικός στόχος του αγώνα μας, ξέρουμε ότι πρέπει να οργανώσουμε την αναρχική επίθεση. Γνωρίζοντας ότι προς την κατεύθυνση αυτή, πρέπει να δυναμώσει η πρακτική της σύγκρουσης με όλα τα μέσα και όλες τις μορφές πάλης, σε όλα εκείνα τα πεδία αγώνα στα οποία δοκιμάζονται αρχές και διακηρύξεις. Γιατί ζητούμενο δεν πρέπει να είναι η καταδίκη των διαφορετικών εργαλείων αγώνα, η συνύπαρξη των οποίων οδηγεί σε μια δημιουργική επαναστατική πραγματικότητα, αλλά η ανάδειξη και η καταδίκη μορφών δράσης που καθηλώνουν τον αγώνα στο επίπεδο του πασιφισμού, ενός ψευδοκινήματος δηλαδή αντίστασης, που προφανώς και δεν στοχεύει στην κατάργηση της εξουσίας, αλλά στην συντήρησή της. Εξάλλου είναι καταστροφικό να σκέφτονται οι αναρχικοί με τον ίδιο τρόπο που τους συσσωματώνει το κράτος, ως ένα άμορφο δηλαδή εκτός κοινωνίας συλλογικό σκιάχτρο, όπου η διαφορετικότητα συνιστά πρόβλημα, που καταλήγει να γίνεται ζήτημα στοχοποίησης και αφανισμού.
Όσο λοιπόν ο αγώνας θα προσκρούει πάνω στα ίδια λάθη, τις σεχταριστικές ιδεοληψίες, στην κατακερματισμένη και ευκαιριακή δράση στην μερικότητα, στο παιχνίδι της σιωπής και της θυματοποίησης, του φόβου και της άρνησης απέναντι στην χρήση της επαναστατικής βίας, τότε είναι αλήθεια ότι μας αξίζει να ριμάξουμε στην επανάπαυση του θεωρητικού φαντασιακού, τα αποτελέσματα της οποίας τα βλέπουμε σήμερα στην κατεύθυνση που έχει οδηγηθείο αγώνας.
Και ας μην ξεχνάμε ότι η συλλογική μνήμη δεν υποκύπτει σε λήθη. Στην ιστορία των αγώνων κατά της εξουσίας μπήκαν πολλά αναχώματα που βόλευαν. Που ξεπήδησαν μέσα από σκοτεινές και ανήλιαγες ιδεολογικές σπηλιές με σκοπό να αποδομήσουν τον αγώνα. Με σκοπό να σιγάσουν την φωτιά κάτω από την χύτρα της επανάστασης.
Όπως το ανάχωμα του συγκεντρωτισμού και της πνευματικής εξουσίας, που διαπέρασε στο εσωτερικό του κινήματος και καθόρισε τις διαιρέσεις εντός του.
Όπως της βαριάς σκιάς της γραφειοκρατίας, που πέρασε πάνω από κάθε εποχή, αφήνοντας τα ίχνη της πάνω στα εργαλεία της καιροσκοπικής μικροπολιτικής, που αποτελούν χαρακτηριστικό γνώρισμα του χώρου.
Όπως του στείρου και άγονου πολιτικού ανταγωνισμού, ενός θωρακισμένου δηλαδή μανδύα που κλείνει μέσα του την γύμνια των εγωκεντρικών συμφερόντων και την αναζήτηση βολικών και ανεπαρκών λύσεων, που δεν συναντιώνται σε κανένα σημείο με την επαναστατική σκέψη.
Όπως της άρνησης της χρήσης βίας, που στην πραγματικότητα είναι το κρυσφύγετο των σκοτεινών κατόχων της μόνης αλήθειας, που θέλουν να κάνουν πόλεμο, αναζητώντας τις σφαίρες στις επαναστατικές φανφάρες τους.
Όπως και νάχει όμως, τα λόγια ποτέ δεν αντικατέστησαν τις πράξεις.
Όπως δεν μπορούμε σήμερα να μιλάμε για επανάσταση και να μην το κάνουμε πράξη. Δεν μπορούμε να μιλάμε για κοινωνικό και ταξικό αγώνα με έναν τρόπο ο οποίος ενσωματώνεται σε αγώνες χαμένους μέσα στην καθεστωτική νομιμότητα.
Μέσα λοιπόν σε ένα τέτοιο κλίμα διαχρονικών και σημερινών πολιτικών παθογενειών, από το οποίο απουσιάζει η έννοια της συλλογικοποίησης, της συντροφικότητας, της δεσμευτικότητας και της διαφορετικότητας, καλείται να ριζώσει το μεγάλο ζητούμενο της εποχής μας. Πεποίθησή μας ήταν κα παραμένει ότι η συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας και της δυνατότητας για επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, δεν μπορεί να δημιουργηθεί σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όσο η υποκειμενικότητα παραμένει σε επίπεδα που δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της εποχής. Και αυτό προυποθέτει να κατακτήσουμε άμεσα την θέληση να επανέλθουμε, αν θέλουμε να είμαστε επαναστάτες, σε μια κατεύθυνση που θα στηρίζεται στην στέρεη βάση της υλικής πραγματικότητας.Γιατί όσο θα υπάρχει βαρβαρότητα, εμείς θα έχουμε δίκιο να επαναστατούμε.
Πιστεύουμε λοιπόBeFunky Collageν ότι το κίνημα πρέπει να προχωρήσει στην διαδικασία  επαναστατικοποίησής του, μέσω του επαναπροσδιορισμού του στην κατεύθυνση της σύγχρονης θεωρίας και πρακτικής, όρος αναγκαίος για την διαμόρφωση ενός οργανωμένου και πολιτικά συγκροτημένου κινήματος.
Και κυρίως μέσα από ένα επίπεδο οργάνωσης, που θα συμβάλλει στην ενοποίηση της πολυμορφίας σε μια επαναστατική συνισταμένη αγώνα, στην οποία θα μπορούν να συναντηθούν όλες οι μορφές δράσης, στην βάση πάντα ενός συνεκτικού σχεδιασμού.
Όποιος εξακολουθεί να πιστεύει ότι αυτό το απάνθρωπο σύστημα, μπορεί να αλλάξει ουσιαστικά και όχι κατ΄επίφαση με ειρηνικά μέσα, χωρίς να ζημιωθεί κανείς, είναι αφελής, ανιστόρητος και κυρίως συνένοχος.
Εμείς πάντως θα συνεχίσουμε να αποζητάμε συνενοχές για την συνέχιση των ατομικών και συλλογικών αγώνων, αγώνες που διεξάγονται με ειλικρίνεια και αξιοπρέπεια ,με επιμονή και συνέπεια για την καταστροφή της εξουσίας.
Όπως θα συνεχίσουμε να είμαστε με αυτούς που δεν έχουν αυταπάτες, με αυτούς που αναγνωρίζουν ότι η οντότητα ενός επαναστατικού κινήματος είναι πολύ μεγαλύτερη και πολύ πιό σημαντική από το κάθε πολιτικό μικρομάγαζο της κάθε παρεούλας.
Με αυτούς που δεν περιμένουν τις συνθήκες του μαζικού ξεσηκωμού για να δράσουν  ενάντια στην οργανωμένη εξουσία.
Με αυτούς που πιστεύουν, ότι ένας αγώνας κρίνεται από τα πεδία σύγκρουσης που θα επιλέξει στον δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση.

Αναρχική Ομάδα ”τερμίτες”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *