Μέσα σε ένα ιστορικό για το επαναστατικό κίνημα περιβάλλον, το οποίο ορίζεται από τις πλέον αντικειμενικές για την Επανάσταση συνθήκες, θα λέγαμε, ότι η υποκειμενικότητα είναι τουλάχιστον αναντίστοιχη με τις απαιτήσεις της εποχής.
Σε κάθε περίπτωση, όμως. μία συζήτηση πάνω στο ζήτημα της υποκειμενικότητας, πέρα από το ότι εγείρει σοβαρά ζητούμενα για τον ίδιο τον αγώνα και την προοπτική του, αναπόφευκτα επαναφέρει στο επίκεντρο του προβληματισμού, τό έλλειμμα που δημιουργεί υπό τις υπάρχουσες πολιτικές συνθήκες, η απουσία της πολιτικής εκείνης δύναμης και πρωτοπορίας, στην οποία θα αναγνωρίζεται ο διακριτός ρόλος που καλείται να επιτελέσει στον πολύμορφο αγώνα για την Κοινωνική Απελευθέρωση.
Λαμβάνοντας λοιπόν υπ’ όψιν τόσο την συγκυρία, όσο και την θεμελιακή θέση που ορίζει, ότι η αναρχία είναι η βασική αιτία της επαναστατικής κοινωνικής αλλαγής μέσα στην ιστορία, γιατί έχει όχι μόνο το ιστορικό χρέος αλλά και την ηθική αρμοδιότητα να το κάνει, έχουμε ήδη κληθεί να υπερπηδήσουμε εμπόδια που συνεισφέρουν στην ακινητοποίηση του αγώνα.
Έχουμε ήδη κληθεί να επιταχύνουμε την πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική αυτονόμηση δυνάμεων της Επανάστασης, από την κυριαρχία όλων των ρεφορμιστικών αντιλήψεων και του εναλλακτισμού, που καθηλώνουν την ανάπτυξη του υποκειμενικού παράγοντα σε επίπεδα που δεν ανταποκρίνονται στα σημερινά επίδικα του αγώνα.
Που κατ΄ουσία βάζουν τροχοπέδη στην προώθηση του συγκεκριμένου επαναστατικού καθήκοντος, που δεν είναι άλλο, από αυτό της οργάνωσης της κοινής επαναστατικής υπόθεσης.
Το ζήτημα, όμως, είναι αν θα έχουμε την θέληση άμεσα να εργαστούμε για την ίδια την Επανάσταση και την Επαναστατική κοινωνία. Continue reading →