Διεκδικώντας μέσω της συλλογικής μνήμης, την εμπειρία του αγώνα κατά της εξουσίας, θα δούμε ό,τι το σημείο αναφοράς του, ήταν η απελευθέρωση της ανθρώπινης εμπειρίας από τον εκφυλισμό της καταπίεσης, μέσα από πρακτικές, που συνέδεσαν και προώθησαν το συγκεκριμένο επαναστατικό καθήκον, αυτό της οργάνωσης του επαναστατικού κινήματος και της κοινής επαναστατικής υπόθεσης.
Και είναι αυτή η διεκδίκηση που θα μας επιτρέψει τον αναστοχασμό και την επανακειοποίηση με τις απελευθερωτικές πρακτικές του αγώνα, καρπό ενός παγκόσμιου επαναστατικού κύματος, που ξεσήκωσε επαναστάσεις και εξεγέρσεις, ακηδεμόνευτους αγώνες και φλεγόμενα οδοφράγματα, αντάρτικες απόπειρες και ένοπλες επιδρομές, που μέσα από νίκες και ήττες, λάθη και αδυναμίες, μας πρόσφεραν δυνατά στοιχεία, για μια σύγχρονη επαναστατική απόπειρα.
Η διαχρονική, άλλωστε, επαλήθευση αυτής της διεκδίκησης, βρίσκεται στην διαρκή αναζήτηση, τόσο της κατανόησης του αγώνα στο σύνολό του, όσο και του ανοίγματος των σημερινών δρόμων σκέψης και δράσης, που αναπόφευκτα περνούν μέσα από τις ιστορικές συντεταγμένες αυτού του αγώνα.
Ψηλαφώντας την ιστορική μνήμη, θα συναντήσουμε αγώνες πολύμορφους, που κράτησαν ζωντανό τον κυρίαρχο στρατηγικό στόχο, σε όλα εκείνα τα πεδία σύγκρουσης με τον εχθρό, όπου δοκιμάστηκαν έμπρακτα αρχές και αξιοπρέπεια, συνέπεια και διακηρύξεις, η αλληλεγγύη.
Θα συναντήσουμε αγώνες ορόσημα, που έπληξαν τον μύθο του άτρωτου και ακατανίκητου συστήματος κυριαρχίας, στις μάχες εκείνες, που ήταν μάχες όλου του κινήματος, κατά τις οποίες σύντροφοι κατέβαλαν το απαιτούμενο εκείνο κόστος, ως πραγματικοί επαναστάτες, ρισκάροντας σε μια στιγμή αγώνα τα πάντα.Θα δούμε συντρόφους να πολεμούν στις υψηλών απαιτήσεων μάχες, που κρίθηκαν απαραίτητες για να πετύχουν τον στόχο τους, να φυλακίζονται και να βασανίζονται στα μπουντρούμια του κράτους, συχνά σε συνθήκες χρόνιας απομόνωσης, να δολοφονούνται μέσα στις φυλακές και στα λευκά κελιά, να χάνουν την ζωή τους πάνω στη μάχη με τις δυνάμεις καταστολής, και τόσους άλλους που το άθροισμα των αγώνων τους, διατήρησε ακέραιη την διαύγεια της επαναστατικής προοπτικής μέχρι σήμερα.
Ωστόσο, ο αγώνας κατά της εξουσίας, είχε και συνεχίζει να έχει τις σκοτεινές πλευρές του, αυτές που κρυμμένες μέσα σε ανήλιαγες ιδεολογικές σπηλιές, πίστεψαν και πιστεύουν ότι δεν θα τις δει ποτέ το φως της ιστορίας.Μια δυνατή έκφραση εναλλακτισμού και διαχρονικού κομφορμισμού, που καλλιεργήθηκε μέσα στις δυνάμεις της επανάστασης και που μετατράπηκε τελικά σε διαδρομή ατομικής απελευθέρωσης και αυτοπραγμάτωσης, έθεσε αναχώματα στον ίδιο τον αγώνα.
Σίγουρα, σύντροφοι, δεν επιθυμούμε όλοι μια πραγματική επανάσταση.Σίγουρα, κάποιες στοχεύσεις, δεν θα γίνουν ποτέ κίνδυνος για την εξουσία, αφού κάποιοι έχουν ηττηθεί από το συγκεκριμένο επαναστατικό καθήκον.
Σίγουρα, κάποιοι είναι ένοχοι της πιό εξόφθαλμης αντίφασης, αφού η επανάσταση δεν είναι σίγουρα μια αφηρημένη συνθηματολογία.
Σίγουρα, όμως, όσο ο αγώνας θα προσκρούει πάνω στα ίδια λάθη, στις καταδίκες, στις ρεφορμιστικές θέσεις, στην ανικανότητα άρθρωσις επαναστατικού λόγου που θα καταλήγει στην δράση, στα απλουστευτικά και βολικά επιχειρήματα, στο παιχνίδι της σιωπής και της θυματοποίησης, του φόβου και της άρνησης απέναντι στη χρήση βίας, τόσο και η αλληλεγγύη θα είναι μία λέξη χωρίς περιεχόμενο, ένα όπλο άσφαιρο στα χέρια των επαναστατημένων.
Σήμερα και σε εκείνο το επίπεδο έντασης του κοινωνικού και ταξικού πολέμου, όπου η ανάπτυξη του εξεγερτικού προτάγματος, κρίνεται επιβεβλημένη, δεν μπορούμε και δεν έχουμε το περιθώριο,να παζαρεύουμε την αλληλλεγγύη προς συντρόφους αγωνιστές, που βιώνουν την συνθήκη της αιχμαλωσίας ή  της παρανομίας, ως μια συνέπεια αυτού του πολέμου κατά της εξουσίας.
Γιατί γίνεται σαφές, μέχρι τώρα, ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της κατασταλτικής επίθεσης, το έχουν πάρει, όσοι έχουν συνειδητοποιήσει την ανάγκη να αντιπαρατεθούν έμπρακτα με το υπάρχον, πέρα από τα όρια της αστικής νομιμότητας.
Ξεκάθαρα το εχθρικό οπλοστάσιο πρός όλους αυτούς έχει στραμμένες τις κάννες του, επιδιώκοντας ουσιαστικά την εκμηδένισή τους.
Ξεκάθαρα η κύρια αιχμή της κατασταλτικής επίθεσης, είναι ο ένοπλος αγώνας.
Αυτό μαρτυρά, άλλωστε, και ο αριθμός των αιχμαλώτων και διωκόμενων αγωνιστών, που κατηγορούνται σήμερα για συμμετοχή σε ένοπλες οργανώσεις και στο αντάρτικο πόλης, ο αριθμός αυτών που το κράτος ταυτοποιεί με τους ” συνήθεις ύποπτους” και τους ” αιώνιους ενόχους”.
Αυτό μαρτυρούν οι τρομονόμοι, τα ειδικά δικαστήρια, οι ειδικές συνθήκες κράτησης, οι στοχευμένες πολιτικές προσαγωγές, η εφαρμογή της ” συλλογικής ευθύνης” και της ” σύστασης τρομοκρατικής οργάνωσης”.
Υπό το πρίσμα αυτό, η μόνη επιλογή που έχουμε, είναι, – μεταξύ των άλλων που πρέπει να επανακαθορίσουμε – να δούμε την αλληλεγγύη, στην διάσταση που της αναλογεί, ως ένα ακατανίκητο δηλαδή εργαλείο, για τις μάχες που έρχονται , που πρέπει να τις κατευθύνουμε από κοινού, σεβόμενοι πρωτίστως την πολυμορφία του αγώνα.
Να την γειώσουμε στα σημερινά επίδικα του αγώνα, παίρνοντας ταυτόχρονα θέση στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο, συνθέτοντας μαζί με πολλές ακόμα πρακτικές, την ολότητα του μωσαικού μιας εν αναπτύξει επαναστατικής διαδικασίας.
Προς την κατεύθυνση αυτή, θα πρέπει να δούμε το ζήτημα της αλληλεγγύης πιό επισταμένα και πιό καθαρά, να δούμε και πάλι την προβληματική.
Μια προβληματική, που κλείνει μέσα της, την στείρα πολεμική, αυτή της δυσκαμψίας και του περιορισμού, της μικρότητας των αδήλωτων και εναλλασσόμενων σκοπιμοτήτων, στην προσπάθεια να αποδυναμωθεί η συλλογική μνήμη και να αλλοτριωθούν οι αγωνιστικές παραδόσεις.
Μια προβληματική, που απορρέει από την διάβρωση του αγώνα. εξ αιτίας της αποκοπής του από την κουλτούρα της σύγκρουσης.
Αλλά, που κατά βάση, κλείνει μέσα της το έλλειμα, ως προς τον σκοπό, που ορίζει την αλληλεγγύη και είναι η Επανάσταση.
Νομίζουμε, λοιπόν, σύντροφοι, ότι το ουσιαστικό ζήτημα, δεν είναι αν  είμαστε αλληλέγγυοι με ένα ” αλλά” να ακολουθεί την λέξη, αλλά το αν τελικά είμαστε ή επιδιώκουμε να καταστούμε.
Αν αναγνωρίζουμε όλοι, ότι πριν το οδόφραγμα δεν χωράνε άλλες διαχωριστικές γραμμές.
Αν αναγνωρίζουμε όλοι, ότι η βάση της επαναστατικής αλληλεγγύης, βρίσκεται στην ίδια την αναγνώριση των μαχών που δίνονται κατά της εξουσίας.
Από το πώς, όμως, αναγιγνώσκει κανείς την συγκυρία, θα δοθούν και οι διαφορετικές απαντήσεις, στα κρίσιμα αυτά ερωτήματα.
Γιατί το ζητούμενο, δεν είναι να κριθεί το δικαίωμα, η ανάγκη και η υποχρέωση να πραγματώνει ο καθένας, ατομικά ή συλλογικά, την αντεπίθεση προς το σύστημα κυριαρχίας, όπως κρίνει, αλλά οι ίδιες οι δυνατότητες του αγώναΑυτό είναι στην πραγματικότητα σήμερα, το επαναστατικό μας καθήκον.
Ενα καθήκον, που διασωσμένο από τους αναρίθμητους αγώνες, που έδωσαν όσοι αγωνίστηκαν και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να αγωνίζονται, μέσα στο καμίνι της κοινωνικής και ταξικής πάλης, μπορεί να γίνει το αναγκαίο υποκείμενο για την δικιά μας εξέλιξη, που μέλλει να προστεθεί στην ιστορία των αγώνων κατά της εξουσίας.Εντός αυτού του πλαισίου κατανόησης του αγώνα, καταθέτουμε τις παρακάτω προτάσεις, ως μια συνεισφορά στην ευρύτερη συζήτηση που έχει ξεκινήσει.

— Για μας, αλληλεγγύη είναι η συνέπεια στις ιδέες μας, η συμμετοχή και η συνέχεια του αγώνα, όπως και η αίσθηση του χρέους απέναντι στους κινδύνους της πάλης.

— έχει ιδεολογικό πρόσημο που σημαίνει ότι τόσο οι αλληλέγγυοι, όσο και οι φυλακισμένοι ή διωκόμενοι αγωνιστές, συμφωνούν εξ αρχής, αν όχι ως προς τα μέσα, αλλά ως προς τους πολιτικούς σκοπούς.

—εμπεριέχει
– συμφωνία στο πρόταγμα της κοινωνικής ανατροπής
– δεν απαιτούνται κοινές αντιλήψεις για το σύνολο των ζητημάτων του κοινωνικού ανταγωνισμού και της επαναστατικής ανατροπής.
-αποδοχή του ένοπλου αγώνα, ως μια ακόμα μορφή πάλης, στην πολύμορφη δράση του επαναστατικού και ριζοσπαστικού αγώνα.Γιατί προφανώς, όποιος επιλέγει να δράσει σε αυτό το επίπεδο αγώνα,υποτίθεται, ότι έχει κάνει μια ιεράρχιση των πολιτικών μέσων που θα χρησιμοποιήσει.
Το να κρίνουμε, όμως, αυτόν που ρισκάρει την ζωή του και την ελευθερία του, στον πόλεμο κατά της εξουσίας, είναι πολιτικό ατόπημα.
– υπεράσπιση της πολιτικής ταυτότητας των φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών και υποστήριξη του αγώνα τους.

— έχουμε την πεποίθηση
– ότι η αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι διαχωριστική, διαπραγματεύσιμη και επιλεκτική.Το μόνο κριτήριο που βλέπουμε, είναι αυτό της επαναστατικής συνέπειας του φυλακισμένου ή διωκόμενου.
-η ανάληψη ευθύνης, πρέπει να εκλαμβάνεται, ως πολιτική στάση που επιλέγουν οι σύντροφοι, για να υπερασπιστούν την δράση και τον αγώνα τους.
Στις περιπτώσεις αυτές, να καθορίζεται η αλληλεγγύη, μέσα από την πολιτική στάση και τον λόγο των συντρόφων.
– ότι πρέπει να είναι έμπρακτη και να παρέχεται μέσα από σωστό συντονισμό και δράσεις, κυρίως σε συνεργασία με τους ίδιους τους πολιτικούς κρατούμενους, στην κατεύθυνση του κοινού αγώνα μέσα και έξω από τα τείχη.

—Ζητούμενο, επίσης, παραμένει ένα ευρύ και δυναμικό μέτωπο αλληλεγγύης, το οποίο θα καταφέρει να δημιουργήσει τους όρους εκείνους αντιπαράθεσης και σύγκρουσης με όλες τις πρακτικές που επιστρατεύονται σήμερα για την προστασία από τον εσωτερικό εχθρό, που απειλεί την εύθραυστη κοινωνική ισορροπία.
Πρακτικές που έχουν να κάνουν με τα νέα αντιτρομοκρατικά νομοθετήματα, με τις βιολογικές βάσεις δεδομένων, ως τεκμήρια ενοχής,με τα συστήματα παρακολούθησης του δημόσιου χώρου, την άρση του απορρήτου, την στοχοποίηση των πολιτικών και διαπροσωπικών σχέσεων , τις φρονηματικές διώξεις, τις φυλακίσεις και τα πολιτικά πογκρόμ.Προς την κατεύθυνση αυτή,πιστεύουμε, ότι όλα αυτά τα ζητήματα, πρέπει να τίθενται κοινωνικά, με κριτήρια αμιγώς πολιτικά, δηλαδή την υπεράσπιση του κοινού αγώνα μας.

Αν και πιστεύουμε σύντροφοι, ότι η πιό χρήσιμη αλληλεγγύη για τους μαχόμενους επαναστάτες φυλακισμένους και διωκόμενους, είναι η ανάπτυξη του επαναστατικού αγώνα.